BAKARSIN BİR TÜRK GİRİVERİR

         

          1960’lı yılların ortalarıydı, Silifke’de lisede okuyordum. O yıllarda çok Fransız turist gelirdi Gilindire’ye. Yazın ben de onların peşinde koşardım, öğrendiğim yabancı dilimi uygulamak, pekiştirmek için.

                Anamur-Silifke yolu, yeni açılmış ve deniz kenarından geçiyordu. Yol üzerinde de Yaşar Taner’in bir lokantası vardı. İşte o lokantada, o yıllarda tanışmıştım Fransız Charles ile.  Fizikçiydi ama asistan mıydı değil miydi onu pek anımsamıyorum.

            İlişkimiz kesik kesik de olsa sürdü. 1970’li yılların ortalarında sık sık tatile gelirlerdi ailecek. Dönüşlerinde Ankara’da bize uğrarlardı. Daha sonraları arkadaşlığımız kesintisiz sürdü. Her yılbaşında posta ile bize armağanlar yollarlardı, özel günlerimizde de telefonlaşırdık. İhtiyaç duyduğum ve Türkiye’de bulamadığım kitapları alıp gönderirdi bana. Yaz tatilini Türkiye’de geçirecekse, mutlaka Aydıncık’ta geçirir ve bu süre zarfında da birlikte olurduk. Onun çocukları ile benimkiler birlikte yüzer, eğlenir ve oynarlardı. Birbirimize saygı ve sevgi duyan iki kardeş gibiydik.

              1985 yılında Fransa’ya gittiğim zaman bir hafta kadar beni Rouen’daki evinde ağırlamış; öğretim üyeliği yaptığı üniversiteye götürüp arkadaşlarıyla tanıştırmıştı. Karısı da, eşime ve çocuklarıma hediyeler yollamıştı.

      1992 yazında Fransız Kültür Bakanlığı tarafından Paris’e davet edildiğimde, beni evine çağırdı ve Normandiya bölgesinin gezilip görülecek yerlerine götürdü, Seine nehri kıyısında güzel bir lokantada öğle yemeği yedik.

      Akşamüstü eve döndük. Bahçesinde itilerek açılıp kapanan ahşap bir giriş kapısı vardı. Arabadan indim ve kapıyı açtım. Arkadaşım arabası ile içeri girdi ve park etti. Kapıyı kapatayım mı diye sordum. Verdiği cevap karşısında şaşırıp kalmıştım:  “Lütfen kapat, bakarsın bir Türk girer.” Ben de ona kapatmaya gerek kalmadı, çünkü Türk içeride deyince utancından kıpkırmızı kesildi ve özür üstüne özür diledi. “Bu, bizim dilimizde bir deyim, seninle hiç ilgisi yok” dedi. Ben de üzerine gitmedim. Arkadaşım da bu sözü kullandığına bin kere pişman olmuştu.

     Benim Paris’teki işim henüz bitmemişti. Bir hafta daha kalmam gerekiyordu. Onlar yaz dinlencesi için ağustos ayında Aydıncık’a gideceklerdi ve benden on gün kadar önce yola çıktılar.

    Ayın ortasına doğru biz de geldik. Çoğu zaman birlikte yiyip içiyorduk. Bir gün onları akşam yemeğini davet ettik. Hep birlikte lokantada yiyecektik. Biz onlardan önce vardık ve masanın düzenini kontrol ettik, eksik olup olmadığına baktık. Her şey istediğimiz gibiydi. Arkadaşım nedense geç kalmıştı. Yanlarına gittim. Onlar da çıkmak üzereymiş. Araba açık, çadır açık, yola düştüler.

     Charles, her şey ortada; bakarsın bir Türk geliverir dedim. Dönüp bana şöyle bir baktı ve “Mustafa, senden kaç kez özür dileyeceğim? Hatırlatmak zorunda mısın” dedi. Omzunu şöyle bir tıpışladım ve yürüdük lokantaya doğru…